Nazwisko WÓJCIK pojawiło się w Polsce na początku XIII wieku. Było bardzo popularne. Wójcikowie byli między innymi rolnikami, rzemieślnikami, handlowcami, starostami. Wiele rodzin szczyciło się herbami szlacheckimi. Fundator niniejszego herbu nie wpisuje się w żaden z tych nobliwych znaków. Jego przodkowie wywodzą się z Sancygniowa. Piotr Wójcik, dziad po mieczu, poślubił Jadwigę z Kocelów. Z tego związku pochodzi między innymi ich syn Andrzej urodzony 29 listopada 1905 roku. W 1931 roku Andrzej poślubił w Będzinie-Łagiszy Otylię (1910-1993) córkę niepodległościowego działacza Macieja (zm. w 1929 roku) i Emilii z Grzeszków (1882-1965). Ze związku Andrzeja i Otylii pochodzi Włodzimierz (urodzony 29 maja 1932 roku) oraz Cezary (1938-2008). Włodzimierz poślubił 8 marca 1957 Zofię Jolantę Krystynę (urodzoną 15 maja 1935), córkę Romana Jaworowskiego i Eugenii z Iwinieckich. Ich syn, Andrzej Krzysztof (urodzony 26 grudnia 1968 roku) jest inżynierem środowiska. Ze związku Andrzeja z Agatą Piechowską (urodzoną 26 maja 1968 roku) pochodzi córka Julia Antonina Wójcik urodzona 26 października 1995 roku w Katowicach. Włodzimierz Wójcik, historyk literatury, krytyk, eseista, edytor. Obecnie mieszka w Sosnowcu. Jest absolwentem polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Em. profesor zwyczajny Uniwersytetu Śląskiego. Współtwórca i Dziekan Wydziału Filologicznego UŚl., twórca Zakładu Literatury Współczesnej. Autor książek: „O >>Granicy<< Zofii Nałkowskiej” (1971), „Opowiadania Tadeusza Borowskiego” (1972), „Zofia Nałkowska” (1973), „Nadzieje i złudzenia” (1978, wyd. rozsz. „Legenda Piłsudskiego w polskiej literaturze międzywojennej’, 1987), „Estetyzm, realizm, polityka” (1981), „Skamandryci i inni nad Sekwaną” (1995), „Pisarz i Komendant” (1996), „Józef Piłsudski w legendzie literackiej” (1999), „Staff i Różewicz” (1999), „W Polsce i na obczyźnie. Szkice o Zofii Romanowiczowej” (2000), „Powrót do Nałkowskiej” (2004), „Spotkania Zagłębiowskie” (2006), „Zagłębiowskie impresje” (2006), „Nasze polskie miesiące. Nasze zagłębiowskie ścieżki” (2008). Członek wielu towarzystw naukowych, literackich (ZLP) i społeczno-kulturalnych (członek założyciel GTL). Wypromował ponad 980 magistrów i 18 doktorów nauk. Opiniował wiele habilitacji oraz wniosków na tytuły profesorskie. Promotor doktoratu „honoris causa” przyznanego Tadeuszowi Różewiczowi przez Senat UŚl. Nagrody: Ministra Nauki (trzykrotnie), Rektora UJ i UŚl. (wielokrotnie), katowicka Nagroda Wojewódzka (dwukrotnie), nagroda Miasta Sosnowca za rok 2002. Odznaczenia: m. inn. Medal Komisji Edukacji Narodowej, Krzyż Kawalerski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Narodowa Kapituła nadała mu Wielki Order Świętego Stanisława I klasy ze wstęgą i złotą gwiazdą. Członek Zarządu Zagłębiowskiej Komandorii tego Orderu Laureat Honorowej Nagrody Zagłębiowskiej Humanitas (2007). Od 2008 Członek Zwyczajny i Honorowy Kapituły tej Nagrody. W 2009 roku otrzymał Krzyż Szlachecki – Nobility Cross. Jest Wielkim Mistrzem Kapituły tego krzyża. Uhonorowany też został odznaczeniem – serduszkiem „SEMPER FIDELIS”. Został członkiem honorowym Kapituły tego odznaczenia. Decyzją Senatu UŚl. otrzymał w roku 2009 – jako drugi w dziejach Uczelni – tytuł Profesora Honorowego Uniwersytetu Śląskiego. 1 października 2010 roku wrócił znów do czynnej służby akademickiej. Jest profesorem zwyczajnym w Wyższej Szkoły „HUMANITAS” w Sosnowcu.
